Er zijn dagen dat je denkt: laat ik het eenvoudig houden. Portretjes voor spelerspassen. Een teamfoto voor de zaterdagselectie. Netjes belicht, scherp, klaar voor de verenigingskanalen en Sportlink. Ik stuur de set met een paar redelijke voorwaarden die elke fotograaf met een beetje zelfrespect hanteert: gebruik op de officiële kanalen van de vereniging en in Sportlink is prima. Commercieel gebruik of doorplaatsen door derden alleen na toestemming. Geen gekkigheid, gewoon basishygiëne.
Wat er terugkomt is geen gesprek. Het is een reflex. Geen vraag, geen voorstel, geen zoeken naar een midden. Gewoon: nee. Niet omdat het onredelijk is. Maar omdat het van mij komt. Dat is het niveau.
De secretaris – de persoon die je mag verwachten op het dossier communicatie en zorgvuldigheid – neemt het woord. Strak in de rol van verlengstuk. Niet de kunst van het wegen, maar de sport van het tegenhouden. Het leest als frustratie in vermomming: anything but him. Dat mag, maar noem het dan zo. Doe niet alsof het om principes gaat wanneer het slechts om persoonspolitiek draait.
Laten we het kinderlijk eenvoudig maken.
Feit: de foto’s zijn gemaakt voor de spelerspassen en de officiële kanalen.
Feit: de voorwaarden beschermen het werk van de maker en de reputatie van de vereniging.
Feit: toestemming vragen bij ander gebruik is geen guillotine, maar een deurbel.
Wie dat weigert, kiest niet voor duidelijkheid. Die kiest voor willekeur.
Het bestuur gedraagt zich graag alsof zwijgen een strategie is. Alsof niet reageren een vorm van leiderschap is. In werkelijkheid is het armoede. Wie een vrijwilliger die gratis kwaliteit levert wegzet vanwege rancune, is niet streng. Die is klein. En klein bestuur levert kleine uitkomsten op. Het is de absurditeit van een club die een spiegel krijgt aangereikt en besluit het licht uit te doen.
Ik heb geen behoefte aan theater. Ik lever kwaliteit of ik lever niet. De voorwaarden blijven. Niet om moeilijk te doen, maar om helder te blijven. Wie respect vraagt, begint bij het respecteren van andermans werk. Wie communicatie predikt, reageert inhoudelijk. Wie zegt voor de spelers te staan, regelt de passen met de beste foto’s die voorhanden zijn.
Aan de secretariaatstafel mag men kiezen. Blijft men de deur dichtgooien omdat de afzender niet bevalt, of gaat men eindelijk doen wat de functie vereist: wegen, besluiten, uitleggen. Ik ben beschikbaar voor volwassen afspraken. Niet voor natrappen in nette zinnen.
De bal ligt niet bij mij. Hij ligt pal voor open doel. En ja, ook daar is scherpstellen een kwestie van willen zien. Stoïcijns bezien is het simpel: ik kan het bestuur niet veranderen. Ik kan wel mijn eigen standaard houden. Dat is precies wat ik doe.
