Ik heb er vele gesprekken over gevoerd, telkens weer begon het gesprek lastig maar ontstond tijdens het gesprek een goed gevoel en toch bekroop telkens weer, naar mate de tijd vorderde na het gesprek vorderde het gevoel van “toch maar weer niets bereikt en ze willen toch weer niet luisteren…” en dat is heel erg jammer. Het blauw-witte gevoel van binnen verwarmt mijn hart, maar ik heb vraagtekens bij wat nu echt de prioriteiten zijn…
Als ik iets zie, hoor of voel dan schuw ik niet om daarover een melding te maken en tot 15 juni toe werd hier op geantwoord door onze voorzitter, die zich ad-interim noemt, maar in functie gewoon de gekozen voorzitter is. Na mijn, in de ogen van de voorzitter, te kritische toon werd gesproken van een “geplande en gecoördineerde hetze” en daar slaat deze voorzitter de plank geheel mis. Er zijn velen die tegen hetzelfde probleem oplopen, dat feitelijk kenbaar maken bij de persoon waarvan je zou verwachten dat deze capabel genoeg was om dit ook serieus te zien en op te pakken en juist die persoon begint verbaal te reageren naar de personen die het feitelijk houden. Natuurlijk vinden deze mensen elkaar in onze mooie vereniging, maar dat wil nog niet zeggen dat er afspraken worden gemaakt over wie wat en wanneer zegt. Ieder individu is verantwoordelijk voor zijn part en ik ben zeker niet de leider vaneen hetze… Er wordt ook nog gesproken van het reageren vanuit de onderbuik, maar volgens mij gaat het niet om onderbuikgevoelens als door velen wordt gesproken over de feiten waar ze tegen aan lopen.
Natuurlijk hoor ik graag van wat niet waar is van alles wat ik geopperd heb. Want nu voel ik me weggezet als een leugenaar. Als er dingen zijn die niet waar zijn, zou ik je staan voor te liegen. Alles staat op papier en al mijn leugens kunnen tegen mij gebruikt worden. Als er leugens zijn, hoor ik je mijn excuses aan te bieden en ik hoor graag van je welke beweringen dat waren, zodat ik daar iets mee kan of verder kan toelichten om toch aan te kunnen tonen dat ik niet gelogen heb. Als ik terugkijk naar wat ik geschreven heb en als ik terughaal wat ik onze gesprekken heb verteld dan kan ik mijzelf op geen enkele leugen betrappen in tegenstelling tot xxxxxx die aantoonbare leugens verkondigt en dit ook in schrift in apps schrijft. Voor dat laatste heb ik dus nooit excuses gekregen en moest ik van jou maar laten gaan (feit).
deel van wat ik zelf schreef in mijn laatste mail in de uitwisseling met het bestuur…
Na de 15e juni is het stil geworden en wordt er niet meer gecommuniceerd tussen het bestuur van de vereniging en mij…
Ons jeugdbeleid verwijst naar documenten die “waarschijnlijk” nog niet bestaan en in de documenten wordt verwezen naar data die niet wordt na-gekomen (feitelijk onderbouwd!)
Planningen zijn makkelijk af te geven, maar deze ook daadwerkelijk nakomen is weer een heel ander iets. Er zouden gesprekken komen met spelers die er uiteindelijk niet kwamen en zo zou er ook een definitieve planningen komen en die is er een maand later nog steeds niet… In het laatste geval in ieder geval nog niet gecommuniceerd.
De website, het communicatiemiddel bij uitstek, wordt ook maar deels benut en gevonden. Verwijzingen worden er gedaan naar beleidsdocumenten, maar deze lijken nog niet te bestaan. Trainers hebben deze ook opgevraagd, maar nog steeds niet gekregen. Waarschijnlijk omdat deze nog geschreven moet worden. Voor iemand die jaarlijks een behoorlijk bedrag mag bijschrijven is het makkelijk verdienen als hij niet de moeite hoeft te doen om het uit te voeren beleid ook daadwerkelijk te gaan beschrijven. Als er niets vastgelegd wordt dan kun je er ook niet op afgerekend worden. Of… Hé, er wordt naar verwezen, dan moet het er toch ook zijn… Rara politiepet… Verder is de informatie ook erg incompleet…
Jammer dat het allemaal zo moet gaan…
