Afgelopen vrijdag heb ik samen met mijn vriendin Angela, mijn zoon David en zijn vriendin Birke Kamp Vught bezocht. Het werd een dag vol indrukken en emoties, een confrontatie met een van de meest donkere hoofdstukken uit onze geschiedenis.
Bij binnenkomst begon de ervaring al met de indrukwekkende tentoonstelling binnen. De verhalen, foto’s en objecten brachten het leven in Kamp Vught schrijnend dichtbij. Buiten kregen we een beter beeld van hoe het kamp eruit heeft gezien: de barakken, het crematorium en de nagebouwde cellen. Vooral cellen 115 en 117 lieten een onuitwisbare indruk achter. Hier werden uit wraak talloze vrouwen samengepakt door de Duitse kampleiding. De omstandigheden waren zo erbarmelijk dat sommigen die nacht niet hebben overleefd. Het gaf een menselijk gezicht aan de gruwelen die hier hebben plaatsgevonden.
Het monument voor de kinderen raakte me diep. Het herinnert aan de 1.269 Joodse kinderen die in juni 1943 naar Sobibór werden gedeporteerd en vrijwel direct na aankomst zijn vermoord. De stilte rondom het monument sprak boekdelen, een plek van bezinning en verdriet.
Wat het bezoek nog meer bijzonder maakte, waren de verhalen van nabestaanden en betrokkenen. Zo hoorden we het verhaal van de kleindochter van een Duitse militair die in Kamp Vught was gelegerd. Zij deelde hoe haar familiegeschiedenis haar leven heeft gevormd. Ook spraken we over een vrouw die als opzichter werkte en hoe zij, ondanks haar rol in het kamp, worstelde met wat zij daar heeft gezien en gedaan. Deze persoonlijke verhalen gaven een extra dimensie aan ons bezoek. Ze herinnerden ons eraan dat geschiedenis niet zwart-wit is, maar gevuld met complexe menselijke emoties en keuzes.
Na afloop hebben we een kop koffie gedronken en bezochten we Barak 1B. Dit deel van het kamp richt zich ook op de Molukse tijd. Als iemand met een Molukse achtergrond had ik hoge verwachtingen van deze expositie. Helaas vond ik de aandacht voor dit onderwerp beperkt. Toch was het waardevol om te zien dat er op z’n minst enige erkenning is voor deze periode, waarin Molukse gezinnen hier onder moeilijke omstandigheden hebben gewoond.
Dit bezoek was meer dan een geschiedenisles; het was een confrontatie met de menselijke kant van oorlog en onderdrukking. Het liet me opnieuw beseffen hoe belangrijk het is om deze verhalen te blijven vertellen, zodat we niet vergeten wat er is gebeurd. Samen met Angela, David en Birke deelden we niet alleen deze ervaring, maar ook de emoties die het losmaakte. Ik hoop dat dit bezoek ons blijft inspireren om kritisch na te denken over vrijheid, rechtvaardigheid en medemenselijkheid.
Ik heb er voor gekozen om zelf geen foto’s te nemen om het bezoek helemaal in me op te kunnen nemen. De foto’s die ik hier op deze pagina heb afgebeeld zijn gevonden op het Internet. Mocht ik een foto hebben gebruikt die ik hier niet had mogen plaatsen, dan hoor ik dat natuurlijk graag en zal ik de foto verwijderen (hoisrael@hofia.com).
