Ik wil graag beginnen met een welgemeend dankwoord. Het aantal telefoontjes, berichtjes en appjes dat ik heb ontvangen, was bijzonder te noemen. Het is fijn om te merken dat zovelen kunnen bevestigen dat er inderdaad veel misgaat, ondanks de herhaalde bewering dat de procedures zouden zijn gevolgd.
De verantwoordelijke voor de jeugdopleiding lijkt zich echter bezig te houden met de verkeerde zaken: ballen tellen, hoedjes verzamelen en andere triviale bezigheden. Gelukkig zetten anderen de strijd op hun eigen manier voort, terwijl ik vanuit mijn rol als de lastigste luis in de pels op afstand mijn bijdrage lever. Want ja, ik ben nog steeds lid en zal mijn stem zeker laten horen als dat nodig is.
Ik ben ontzettend dankbaar dat mensen mij hebben laten zien dat ik niet zomaar wat roep. Het vergt moed om je uit te spreken, vooral wanneer velen liever hun mond houden of de kop in het zand steken om niet te hoeven zien wat er misgaat bij een vereniging die mij zo dierbaar is.
Het is triest om te zien hoe een passant of zakkenvuller, zonder enige kennis van beleid of lange termijn planning voor de jeugd, probeert leiding te geven aan een organisatie. Communicatie met deze persoon is alleen mogelijk als je meegaat in zijn straatje. Ben je lastig? Dan word je geblokkeerd of genegeerd. Vragen mogen worden gesteld, maar worden vaak snel verwijderd. Antwoorden geven is blijkbaar niet zijn sterkste punt.
Wat ik in de vorige alinea beweerde, kan ik feitelijk onderbouwen, aar daar kan onze passant/zakkenvuller niet goed tegen. Kom je met feiten, dan ben je vervelend en kan hij zijn Calimero-pet opzetten om te roepen dat ik gemeen ben.
Dank aan iedereen die mij steunt en begrijpt. We blijven doorgaan, want deze vereniging verdient beter.
