De zon scheen volop, het toernooi was perfect georganiseerd en het was een geweldige dag voor de mannen van TSC G1 die NAC vertegenwoordigden. Na het toernooi was er een leuke prijsuitreiking waar alle teams als kampioenen op het podium werden gehuldigd. Daarna gingen we huiswaarts, want de dag was al lang en we begonnen moe te worden.
Maar… ons Duitse avontuur begon pas echt. Het vertrek uit Zündorf ging goed, maar voor we de volgende stad, Porz, bereikten viel de auto stil langs de weg bij het station van Porz. We probeerden op verschillende manieren hulp te krijgen, maar de alarmcentrale van de verzekeraar en de ANWB konden niets voor ons doen. Het enige dat we kregen was het nummer van de ADAC, maar daar kregen we alleen een Spaans bandje en stonden we heel lang in de wacht.
Na een tijd stopte er eindelijk een auto. Het bleek iemand te zijn die ook bij het toernooi was geweest als toeschouwer. Hij gaf mij een lift terug naar het toernooi waar ik na lang zoeken de toernooiorganisator vond. Gökhan en ik gingen met de bus naar de plek waar de auto pech had en daar zagen we dat iemand al onder de motorkap bezig was. Helaas kon hij het niet fixen en besloten we de bus terug naar het terrein van voetbalvereniging Germania Zündorf te slepen.
Coach Richard, de moeder van een van de spelers en de spelers gingen naar het station om negen kaarten te regelen voor de terugreis naar Nederland. Het was inmiddels kwart over zeven en de laatste trein die we konden nemen om Breda te bereiken vertrok om 19:48 uur vanuit Porz, met veel overstappen zouden we rond half twaalf in Breda aankomen.
Peter en ik zouden de bus bij de vereniging neerzetten, waarbij de organisator ons zou slepen. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de vereniging haalden we de laatste spullen uit de bus, sloten de deuren en toen ging het weer mis. Peter trok de klep naar beneden maar schatte de lengte verkeerd in en haalde zijn voorhoofd open. Hij had een flink bloedende wond, dus er zat niets anders op dan een ziekenwagen te bellen. Tijdens het wachten werd Peter goed geholpen door bekenden van de organisator die een noodverband aanbrachten.
Ik belde coach Richard, die inmiddels op het station van Porz stond, en vertelde over het ongelukje. Ik gaf aan dat ze maar alvast de trein moesten nemen en dat wij wel zouden kijken hoe we terug naar Nederland zouden komen. Voor de mannen was het een spannend avontuur. Kaartjes voor de trein naar Keulen Hbf, de trein naar Keulen halen, internationale tickets regelen en dan via Mönchengladbach, Venlo, Eindhoven en Breda weer naar Oosterhout.
De ziekenwagen kwam snel, de broeder bekeek de wond en voor verdere behandeling gingen we naar het Krankenhaus Porz am Rhein. Peter ging naar de eerste hulp en ik naar de wachtkamer. Wat opviel was dat er veel voetblessures waren, waaronder een coach en speler gezien hun kleding. Iedereen zat met ijs op de voeten en ging één voor één naar binnen voor behandeling. Twee uur later kwam Peter naar buiten met een geplakte wond en een blauwe tulband. Eén van zijn eerste opmerkingen was dat ik altijd aan dit avontuur zou denken als ik hem zag.
De terugreis naar Nederland kon niet meer per trein, maar gelukkig wilde Peter’s zus ons komen halen vanuit Oosterhout, wat nog ruim twee uur zou duren. We hadden honger gekregen en liepen naar een eetgelegenheid. Gökhan belde net toen we buiten het ziekenhuis waren en kwam ons ophalen. We gingen naar Mangal Döner van Lukas Podolski in Urbach, waar de kip döner er goed in ging.
Omdat het nog even zou duren voordat onze taxi er was, stelde Gökhan voor om bij de spelers en staf van SV Darmstadt te wachten in een sporthal. Dit was gezelliger dan wachten in de wachtruimte van het ziekenhuis. In de sporthal ontmoette ik bekenden van eerder die dag en we hadden een geanimeerd gesprek met Judit van de begeleiding. Ze gaf me een Davidster om door te geven aan mijn zoon, wat een bijzonder mooi gebaar was.
Peter en ik hingen een beetje rond op een dikke sportmat tot zijn zus ons kwam ophalen. Rond middernacht kwam ze aan in Zündorf en gingen we naar buiten om haar tegemoet te lopen. Na een paar minuten was onze privé-taxi daar en konden we naar huis. Ik sliep bijna de hele weg en werd pas wakker toen we de Benelux-weg in Oosterhout opdraaiden. Een paar minuten later was ik thuis, na een bijzonder avontuur van 19 uur.
Naschrift: Dezelfde middag zag ik Peter en zijn vrouw nog bij de ZLM tour. Hij had geen last van de wond of zijn hoofd, alleen de blauwe tulband irriteerde een beetje. Gelukkig is dat het enige, want het had veel erger kunnen aflopen.
