Vanaf de jaren ’80 ging ik regelmatig naar het NAC stadion aan de Beatrixstraat en genoot ik van de passie van het Bredase spel en zeker ook van de harde en verbeten duels van de Engelse spitsen van NAC, zoals Linford en Latchford, de sfeer in het stadion. In die jaren had ik enkele jaren een seizoenkaart voor vak-B oftwel de B-Side en alleen in de wedstrijd tegen AJAX stond ik veilig op vak-A om voor mijn grotere voetballiefde te kunnen juichen. Dat laatste was niet altijd het geval, want ook NAC had wel eens een keer wat in de pap te brokkelen (uitzondering natuurlijk).
Vanavond was ik er op uitnodiging van Nijs Kivits en mochten we uitkijken naar weer een gezellig avondje NAC. Voor de wedstrijd leek het ouderwets gezellig te worden, want kijkend naar de B-side voelde de sfeer weer net als vroeger en heb ik het NAC-lied voor de wedstrijd uit volle borst meegezongen, maar na de aftrap was dat gevoel al snel voorbij. Ik heb vandaag niet echt kunnen genieten van het erbarmelijke spel van NAC. Buiten de keeper Roy Kortsmit en spits Jort van der Sande was er volgens mij niemand die een voldoende verdiende voor het vertoonde spel. Daar waar bij PEC Zwolle de bal met een idee rondging en de spelers elkaar steeds weer wisten te vinden, was de lijn in het spel ver te zoeken. Natuurlijk waren er de spaarzame counters van NAC-zijde, maar behalve een bal op de lat was er weinig gevaar voor de Zwollenaren. PEC Zwolle kwam wel tot goede aanvallen en scoorde 2x uit mooie aanvallen en won uiterlijk verdiend met 0-2.
Er wordt altijd veel gezeurd over het publiek van mijn eigen cluppie, ONS ALLER AJAX, maar al die dingen zie ik ook gewoon bij NAC terug: publiek dat al na de 75e minuut naar huis gaat, mooie uitspraken als “ik snap niet dat je slecht kan zijn” of “Jezus, je bent echt reteslecht”. Gelukkig mag ik over anderhalve maand weer naar ONS ALLER AJAX om een team te zien dat de bal toch nog van de een naar de ander te kunnen zien spelen. Dan daar maar klagen over hoe slecht mijn team is… Daar voelt het toch beter aan…
