Je zult er toch mee te maken hebben en er niet van los kunnen komen: een gezin met een gemankeerd kind. Heel erg vermoeiend en het neemt je het plezier in wat je juist zo leuk vindt omdat je vaak over eieren moet lopen.
Al jaren is dit een rode draad en steeds weer worden er leugens verteld om de misdragingen van het zogenaamde slachtoffer oftewel hun eigen kind om te draaien in een incident waar het kind juist het slachtoffer is.
Er zijn genoeg voorbeelden dat verschillende trainers beschuldigd worden van bepaalde agressieve handelingen tegen het kind die helemaal niet waar blijken te zijn. Het veinzen van blessures of iets dergelijks waarmee ze denken een aantijging kracht bij te kunnen zetten is ze ook niet vreemd.
Het respect voor medespelers, tegenstanders, de staf en de begeleiding ontbreekt. Altijd worden beslissingen in twijfel getrokken en dat is zowel verbaal en non-verbaal hoor- en zichtbaar. De dramatiek is bijna een Academy Award waardig als het niet zo lachwekkend en zielig zou zijn.
Normen en waarden gelden met name voor anderen en dit kind wordt als een god aanbeden door de familie, want als er iets tegen dit kind gedaan wordt of als dit kind benadeeld lijkt te worden, is dit al voldoende aanleiding om te kunnen ageren tegen de begeleiding, de leiding, medespelers en wie dan ook.
Tja, wat kun je er aan doen. Het toneelspel is goed, (groot-)ouders weten het spelletje goed te spelen en als je ze niet zou kennen, zou je zeker geloven. Ken je ze al wat langer dan weet je wel beter en dan erger je nog wel eens maar in de meeste gevallen kun je de glimlach niet onderdrukken…
Maar toch zou je het liefste gewoon van ze af willen zijn…
