De teksten zijn duidelijk… Financiële malaise bij TSC: ‘Tien jaar wanbeleid’. Het is makkelijk om dit laatste zo te verkondigen, maar klopt dit wel helemaal? Volgens mij ben ik gewoon, en met mij ook anderen, vooral voor de gek gehouden op financieel gebied…
De voorgeschiedenis
In het seizoen 2013-2014 zijn we bij TSC binnengekomen. David wilde graag voetballen en ik heb hem lid gemaakt van TSC op aanraden op een toenmalige kennis. David startte in de MP3, ik werd David zijn trainer en daarmee direct vrijwilliger bij TSC.
Er was gelijk een goede klik met de f-pupillen en minipupillen coordinator van dat moment, Stefan Oomen, en nog in hetzelfde najaar nam ik zijn rol bij de jongste pupillen over, zodat hij naar een oudere leeftijdsgroep door kon. Daar ik de voorzitter ook al kende, was de stap naar het hoofdbestuur al snel gemaakt en zat ik binnen het jaar ook al op het pluche van de vereniging als bestuurslid met de portefeuille jeugd. Edwin van Gils ging van jeugd naar senioren en dit was het begin van mijn bestuursperiode bij de mooiste vereniging van Oosterhout oftewel TSC.
Gedurende mijn bestuursperiode ben ik zeer capabele maar ook duidelijk minder capabele bestuursleden tegengekomen. Deze laatste typering sloeg vooral op bestuursleden die maar niet wilden of konden begrijpen wat het nu is om in een topsportcultuur actief te zijn en dat het vervullen van een bestuurslidmaatschap los gezien moest worden van het behartigen van de belangen van je naasten, directe familie of vriendjes. Je bent namelijk bestuurder van een vereniging voor de leden van de vereniging.
Gelukkig heb ik vooral met hele capabele mensen mogen samenwerken en was het niet altijd kommer en kwel, want er zijn hele mooie dingen bereikt, zoals een kantine waar we met zijn allen trots op mogen zijn en daarnaast waren er vele goede prestaties van onze senioren- en jeugdteams die op alle niveaus hebben laten zien waarom we zo trots op TSC mogen en moeten zijn.
Het leven van een bestuurder…
Werken in een bestuur is samenwerken en het hebben van vertrouwen in elkaar. Mijn focus was het reilen en zeilen van alles wat er in de (tweede) jeugd gebeurt: al de jeugdspelers van selectieteams met hun trainers tot en met de allerjongsten op de woensdagmiddag met de verschillende 65+ trainers, de g-voetballers en zeker niet te vergeten de mannen van de TSC NAC/Oldstars.
In de bijna 6 jaar heb ik met hulp van een batterij vrijwilligers (maar nooit genoeg om alles in te vullen), zo goed als wij bergen met werk verzet konden verzetten om voetballertjes van 5 tot 19 jaar iedere week weer op hun niveau te kunnen laten voetballen.
Weken met 4 of 5 avonden op de vereniging voor vergaderingen, gesprekken en normen en waarden was iets normaals. Er waren vele avonden waar David in de bestuurskamer zijn nachtkus kwam halen daar zijn pappa nog wel even door mocht vergaderen.
Op woensdagmiddag trainen met de allerjongsten was gewoon ontspanning en de zaterdag- en zondagmiddag waren gewoon leuk om actief te zijn voor TSC.
Het altijd maar een kwestie van aan-staan om brood op de plank te krijgen en je handen uit de mouwen steken om een vereniging als TSC te runnen was normaal. Vroeger deed ik het zelfde als actief bowler, bowlingbestuurder en waarom dan ook niet voor TSC.
Van origine ben ik geen TSC’er maar in de afgelopen jaren is TSC wel een onderdeel van mijn leven geworden. Ik zou geen zebra willen of kunnen zijn je zult mij nooit in het andere blauw-wit uit Oosterhout zien rondlopen. Van binnen ben ik een echte TSC’ er geworden en dat zal altijd zo blijven.
Al met al kan ik zeggen dat ik mijn stinkende best heb gedaan, we met ons gezinnetje geleefd hebben met en voor TSC, ik natuurlijk ook fouten heb gemaakt, maar bovenal dat ik het alleen uit een goed hart heb gedaan voor deze mooie club. Ik was een onbezoldigd vrijwilliger omdat ik de vereniging verder wilde helpen. Het heeft mij heel veel tijd gekost en dus geen duit opgeleverd. Als ik iets declareerde waren dat kosten die ik maakte voor de vereniging.
Natuurlijk zijn er anderen die wel de overstap maken naar een andere Oosterhoutse vereniging en daar zelfs bestuurslid, maar die doen het vooral om hun “zonen” op een “hoger niveau” te laten spelen. Dit moet je eigenlijk lezen als daar mogen ze wel in het eerste selectieteam spelen, want dat klinkt zo mooi, terwijl het eigenlijk niets beter is, want die teams spelen op een lager niveau tegen ons (TSC’s) tweede of derde team van een lichting.
Ieder jaar weer maak je een plan en maak je je begroting om het plan te kunnen uitvoeren. De begroting wordt ieder jaar opnieuw besproken en als je de toestemming van het bestuur krijgt, ga je er voor zorgen dat je netjes binnen de lijntjes van je begroting blijft. Natuurlijk is het wel eens nodig om een extra investering te doen en ook dan leg je het aan je medebestuurders en wordt een weloverwogen beslissing genomen om de extra investering wel of niet te mogen doen.
In alle gevallen, begroting of een extra investering, is de penningmeester als medebestuurslid betrokken in de beslissingen en wordt er natuurlijk ook altijd naar de penningmeester gekeken en gevraagd of de begroting of een extra investering bovenop de begroting wel tot de mogelijkheden behoort. Als de penningmeester aangeeft dat het mogelijk is, vertrouw je daar op dat dit ook daadwerkelijk mogelijk is en daar is het in de afgelopen jaren fout gegaan.
Ik ken de beweegredenen van de penningmeester niet maar kan gewoonweg niet begrijpen waarom hij gehandeld heeft zoals hij heeft gehandeld. Ik voel mij voor de gek gehouden. Niet een keer maar vele jaren… Hoe kan het zijn dat iemand zijn familie, zijn omgeving, zijn medebestuursleden, zijn vereniging en zo veel andere personen die direct of indirect betrokken zijn bij TSC zo voor de gek heeft gehouden.
Achter zijn met je administratie kan gebeuren als je het over een korte periode, maar niet als het gaat om weken, maanden en misschien wel jaren. Het is echt van de zotte. Wij als bestuurders hadden echt een hele goede onderlinge relatie, maar dat is nu wel veranderd.
Samen hebben we veel bereikt maar door toedoen van 1 persoon is alles tenietgedaan. Al wat we hebben opgebouwd, wat we gepresteerd hebben en waar we onze stinkende best hebben gedaan voor is weggevaagd door iets waar we geen grip op hadden.
Mijn nalatenschap na 6 jaren bestuurder zijn, is een financiële wanboel waar ik ook niets van wist, terwijl ik mijn ziel en zaligheid in de jeugd in het bijzonder en de vereniging in het algemeen heb gestoken. Zo jammer…
Nou, bedankt hè? Zo mijn best gedaan en dan zo eindigen… Het ga je goed! Ik hoop dat de vereniging er snel bovenop is, want met zo’n grote vereniging en trouwe aanhang moet dat echt wel kunnen…
