TSC JO12-1 is het beste hoofdklasseteam in de najaarscompetitie. Een puike prestatie van staf en spelers, maar het is absoluut niet het mooiste kampioenschap van de afgelopen jaren.
Spelers die een eigen agenda hebben en daarom spelers bewust niet inspelen, spelers die geen respect hebben voor hun trainers en dat in woord en gebaar op en naast het veld tonen, spelers die hun eigen ding doen op trainingen en tijdens wedstrijden en daarvoor amper gestraft worden en dan hebben we het nog niet eens gehad over ouders die hun kinderen niet eens aanspreken op hun wangedrag en liever hun energie steken in zelf coachen (but that is the coach’s job!), schreeuwen, zeuren, zuigen, het leveren van commentaar op de leiding en onderling gekonkel.
Natuurlijk zijn er spelers die alles geven, juist niet zeuren en een hele positieve houding hebben, maar dit zijn de uitzonderingen. Natuurlijk zijn er ook ouders die juist heel positief zijn en niet in het negatieve meegaan maar ook zij zijn de uitzonderingen…
Tijdens wedstrijden zoek ik lekker een hoekje op en probeer ik zonder verbale- of non verbale reacties richting spelers een lekker potje voetbal te kijken en geniet ik van het sleuren en harde werken van David. David is niet de speler met de fijnste techniek, maar hij doet zijn stinkende best, kopt regelmatig een balletje in het doel zoals hij dat ook vaak met zijn voeten doet. Het is gewoon heerlijk om dat mannetje bezig te zien. Soms neem ik een camera mee en schiet ik plaatjes van David en dan ben ik al blij als ik één mooi plaatje van hem heb geschoten.
Ik baal er wel van als David gefrustreerd gaat reageren als hij weer door dezelfde personen wordt overgeslagen en aanvallen daardoor spaak lopen. David kaatst, geeft dieptepasses en gaat 1-2’tjes aan met iedereen zonder uitzondering maar jammergenoeg is dat niet een wederzijds gebeuren,
Als David over de schreef gaat of hij de gestelde normen en waarden overschrijdt, zoals bij een wedstrijd in Hannover tegen een Japans team, laat ik hem na de wedstrijd heel duidelijk weten wat ik er van vind en laat ik hem ten overstaan van “het slachtoffer” wel zijn excuses aanbieden. David is een Israël en die zal wel van ons als zijn ouders leren wat onze normen en waarden zijn. Normen en waarden staat niet bij alle ouders van ons team in hun vocabulaire en dat vind ik wel erg spijtig… De ouders praten liever in excuses, waardoor ze het gedrag van hun kind legitimeren in plaats van het aan te pakken. Eigenlijk schandalig gedrag inpakken en het maar weer wegstoppen… #OokEenBeetjeZielig
Maar we zijn wel de beste van allemaal en dus ben ik ondanks het negatieve onderhuidse gevoel ook heel erg trots zijn op wat David en zijn teamgenoten, ondanks hun manco’s, toch maar weer kampioen zijn geworden.
Het is bijna een gewoonte aan het worden, want we hebben het al vaak meegemaakt met David en de meeste jongens van dit selectieteam:
JO8-1 > kampioen hoofdklasse (jaarcompetitie)
JO9-1 > kampioen hoofdklasse (jaarcompetitie)
JO11-1 > kampioen hoofdklasse (najaarscompetitie)
JO12-1 > kampioen hoofdklasse (najaarscompetitie)÷
