Filosofie klinkt misschien stoffig, maar voor mij heeft het een bijzondere betekenis gekregen. Tijdens het lezen van Lifes of the Stoics van Ryan Holiday en Stephen Hanselman ontdekte ik een wereld die zowel tijdloos als praktisch is. De stoïcijnen die in dit boek worden beschreven – Marcus Aurelius, Seneca, Epictetus – bieden stuk voor stuk inspiratie. Maar één figuur sprong er voor mij bovenuit: Cato de Jongere. Zijn onwrikbare principes en zijn vermogen om vast te houden aan wat juist is, zonder zich iets aan te trekken van de mening van anderen, raakten mij diep.
De kracht van Cato
Cato’s leven is een voorbeeld van moed en integriteit. Hij stond vaak alleen in zijn overtuigingen, maar dat maakte hem niet minder standvastig. Hij liet zich niet intimideren door macht of publieke opinie. Holiday beschrijft hoe Cato, zelfs te midden van politieke chaos, trouw bleef aan zijn principes. Dat zet me aan het denken: hoeveel van ons durven echt op te komen voor wat we belangrijk vinden, zonder te buigen voor de druk van anderen?
Wat ik zo bijzonder vind aan Cato, is dat hij niet bezig was met hoe anderen hem zagen. Hij koos voor het juiste, zelfs als dat betekende dat hij de enige was. In een tijd waarin sociale druk en verwachtingen overal aanwezig zijn, vind ik dat inspirerend.
Het doet me beseffen hoe vaak ik mezelf laat leiden door wat anderen van me denken, en hoe bevrijdend het zou zijn om dat los te laten.
Falen en vooruitgang
Natuurlijk maakt niemand altijd de juiste keuzes, en dat geldt ook voor mij. Wat ik waardeer in het boek, is hoe het laat zien dat zelfs stoïcijnen fouten maakten. Seneca preekte soberheid, maar leefde vaak in weelde. Cato zelf was niet altijd diplomatiek en maakte vijanden door zijn botheid.
Toch zit de kracht van stoïcisme niet in perfectie, maar in het blijven streven naar verbetering. Dat geeft mij de ruimte om mijn eigen fouten te accepteren en ervan te leren.
Stoïcisme in mijn leven
Wat ik zo waardeer aan Lifes of the Stoics is dat het praktische handvatten biedt. De lessen van Cato en de andere stoïcijnen zijn niet alleen mooi om over te lezen, maar ook toepasbaar in het dagelijks leven. Een principe dat ik probeer toe te passen, is het onderscheid maken tussen wat ik kan controleren en wat niet.
Dit helpt me om rust te vinden, zelfs in chaotische momenten. Zoals Epictetus zegt: “Het is niet de gebeurtenis zelf die ons stoort, maar onze interpretatie ervan.”
Mijn eigen weg
Cato’s voorbeeld moedigt me aan om vaker mijn eigen pad te kiezen, zonder te veel na te denken over wat anderen daarvan vinden. Het betekent niet dat ik ongevoelig wil zijn voor anderen, maar wel dat ik wil blijven staan voor wat ik belangrijk vind.
Dit boek heeft me geholpen om die balans beter te begrijpen.
Lifes of the Stoics is meer dan een filosofisch werk; het is een gids voor hoe we sterker en eerlijker kunnen leven. Het leert ons dat obstakels niet het einde zijn, maar vaak juist de weg zelf.
En in die lessen van Cato vind ik telkens weer de inspiratie om mijn eigen koers te varen, ongeacht wat anderen daarvan denken.
