Het is grappig om te zien of moet ik eigenlijk zeggen dat het verdrietig is om aan te horen dat het nog steeds een zooitje is bij mijn blauw-witte cluppie. Telkens weer weten mensen mij te vinden om hun beklag te doen, maar deze laat ik nu gewoon van mij afglijden, want ik heb mijn bijdrage geleverd en daar is niets mee gedaan. Dat het een zooitje is en het een zooitje zal blijven is wel duidelijk. De mensen die toch weer een functie gingen invullen, renden uiteindelijk toch weer weg om dezelfde redenen… Zullen ze het ooit leren? Ik weet het niet, maar bij mij niet meer komen klagen, want ik kan jullie niet meer helpen. Natuurlijk mogen ze mijn schouder gebruiken om even uit te huilen of mij vertellen wat ze dwars zit, maar ik neem geen aapjes van iemand anders meer over. Die tijd is geweest…
