We kennen hem allemaal, Keesje Verduijn.
De man, die altijd voor ons klaar staat om ons te voorzien van onze trainingsmaterialen, de man niet te beroerd is om door de week gewoon de bladblazer te pakken om de velden weer schoon te blazen en op vrijdag bergen werk verzet met de vrijdagploeg, de man die geniet van het maken van fotootjes vanaf de zijlijn, de man die zich lekker kan terugtrekken en in zijn ééntje geniet van zijn boterhammetjes met een bakje warme thee, de man die natuurlijk bijna onafscheidelijk is van zijn beste maat Sjaak oftewel de man die altijd iedereen wil helpen…
Natuurlijk kennen we zijn gemopper en gegrijns, maar Kees doet het altijd voor ONS TSC. Niet achterbaks en geen gezeur, want dat laat je aan anderen over die in jouw ogen veel te veel lullen, zeuren en zeiken, maar gewoon rechtstreeks uit het hart. We kunnen het allemaal van hem hebben. Laten hem het maar lekker van zich af praten en dan gaan we weer samen door.
Deze Kees Verduijn heb ik afgelopen week voor het eerst ook iets anders zien doen: hij vlagde bij de wedstrijd van zijn kleinzoon in de JO14-3. Kees zou Kees niet zijn als hij zich niet zou verontschuldigen of wat te mopperen had. De linksback bleef hangen op de vijf meter en daardoor hoefde hij in ieder geval niet te vlaggen voor buitenspel. Een carriere als Ad Laming ligt niet voor deze Kees in het verschiet, maar hij laat wel weer zien dat hij er toch maar weer gaat staan voor zijn kleinzoon, de JO14-3 en voor TSC.
Wat een fijne vent is het toch! Kees, in mijn ogen ben je een grote held. Bijna niemand ziet hoeveel werk jij voor TSC verzet. Ik zie het wel en ik, als simpele TSC’er, ben je er dankbaar voor.
