In de week van Hemelvaart in 2019 ben ik mijzelf tegengekomen. De pijp was leeg, het licht ging uit en ik wist het gewoon niet meer. Altijd en al heel veel jaren maar aan staan, voor werk, hobby, sport en familie en kennissen, had zijn tol geëist: ik wist het gewoon even niet meer.
Ik ging aan mijn bureau zitten en ik was moe, kreeg geen code meer uit mijn handen en wist gewoon niet meer hoe ik mijn werk moest oppakken. Ik snapte het niet meer, ik begreep het niet meer en het was of het helemaal nieuw voor mij was. Het angstzweet brak al uit als ik dacht aan alles wat ik nog moest van mijzelf, voor mijn werk, voor de voetbalclub en zoveel andere dingen die altijd zo gewoon waren.
Hermann-Otto en een burn-out, yeah right! Altijd rustig en altijd weer bereid om anderen te helpen. Soms tot midden in de nacht nog bezig om zijn ding voor anderen te doen. Het was een gewoonte om tot een uur of 1 á 2 door te werken en om 6 uur wakker te worden en weer de boel op te pakken. Altijd maar doorgaan… Altijd maar doorgaan… Al veel te lang heb ik veel te veel gedaan en heb ik te veel aan gestaan, waardoor ik niet de rust nam die ik, mijn lichaam en mijn geest nodig had. Tot de man met de hamer voorbij kwam… #FullStop
Daarna was het tijd om dat drastisch te veranderen en daar ben ik nog steeds mee bezig en nu neem ik veel meer tijd voor mijzelf, mijn lieve vriendin, de allerslimste, fijnste, liefste, gekste zoon van de hele wereld en natuurlijk mijn moedertje.
We zijn inmiddels alweer een jaar verder en ik voel mij goed. Ik voel mij rustig en ik slaap langer dan ik in vele jaren heb gedaan. De Corona-tijd geeft mij extra veel rust. Natuurlijk zijn er af en toe spanningen vanwege het dicht op elkaar moeten werken, maar over het algemeen is het gewoon chill. Niets buitenshuis moeten en gewoon gezellig met elkaar zijn..
Het gaat met mij zeker goed komen, maar weet “Non semper arcum tendit”.
Hermann-Otto
